Vrijwilliger Carina aan het woord
Carina was als gastvrouw aan het werk op een Fonkeldag en ontmoette hier een heel bijzonder sterk meisje.
Roodkapje
“Elsa, zoals ik haar hier noem, kwam huppelend aan de hand van haar moeder binnen. Ze ‘kijkt’ rustig rond en praat honderd uit tegen haar moeder. Ik schat haar een jaar of vier en ze straalt wat bijzonders uit, engelachtig met een hoge, zangerige stem. Het gezin kiest een mooi versierde tafel in een rustige hoek om plaats te nemen; wat lekkers staat al uitnodigend klaar. Elsa gaat zich eerst verkleden; een zachte cape over haar kleding heen en ze krijgt een rood mutsje op. Nu is Elsa klaar om aan de hand op verkenning te gaan door het huis. Alles wordt besproken, wat ze zien, wat waar staat en hoe het klinkt en ruikt. Eenmaal weer aan tafel geniet het gezin van de versierde cakejes, koffie en limonade.
Voordat de gasten het dierenpark ingaan, wordt er altijd wat met de kinderen gemaakt of gedaan, bijv. boetseren, kleien, een spelletje doen of wat voorlezen. Dit keer konden de kinderen koekjes bakken, Elsa deed samen met haar moeder enthousiast mee. Het deeg uitrollen, met vormpjes uitsteken en de koekjes op een eigen stukje bakpapier leggen zodat ze kunnen worden gebakken.
Als de vader met Elsa bezig is, kom ik in gesprek met de moeder. Ze vertelt dat Elsa nog maar heel weinig kan zien, een paar procent aan een oog. Dit verbaast me omdat het meisje makkelijk contact maakt en je met een open blik ‘aankijkt’. Moeder vertelt dat ze zelf ook pas heel laat in de gaten kregen dat hun dochter slechter ging zien. Door Corona was Elsa niet naar de opvang geweest en toen ze wel weer kon was het de medewerker die opviel dat Elsa minder kon zien. Hierna ging het razendsnel, onderzoeken volgden en Elsa bleek een hersentumor te hebben. Operatie volgde en ze zitten nu nog midden in allerlei vervelende behandelingen. Dit alles in een periode van drie maanden, onwerkelijk en geen tijd voor verdriet of verwerking. Alles staat in het teken van het voor Elsa zo aangenaam mogelijk maken en mooie ervaringen verzamelen. Hier in het Fonkel huis is er een van.
De koekjes staan in de oven en het begint al lekker te ruiken. De gezinnen nemen een kijkje in de dierentuin en wij vrijwilligers treffen voorbereidingen voor een lekkere lunch. De tafels worden gedekt en al het lekkers uitgestald. Rond half een is iedereen even terug voor de lunch en wordt er lekker gegeten en veel met elkaar gepraat.
Als ik ook even zit wordt er op mijn arm getikt. Naast me staat Roodkapje met een mandje eigen gemaakt koekjes die ze aan iedereen uitdeelt. Het raakt me diep, mooie, sterke Elsa.
Het werken als vrijwilliger bij Fonkel is prachtig, met een lach en een traan. Het doet me iedere keer weer beseffen dat ieder kind het beste verdient.”
Ga terug naar het overzicht